Jak co roku, Środą Popielcową rozpoczęliśmy najważniejszy cykl liturgiczny w ciągu roku liturgicznego – cykl paschalny. Składa się on z dwóch części: czterdziestu dni Wielkiego Postu oraz pięćdziesięciu dni uroczystego świętowania Paschy Jezusa Chrystusa, czyli Jego przejścia ze śmierci do życia.

Pierwsza część tego cyklu, Wielki Post, nie jest zatem, jak nam się czasami wydaje, czasem smutku, przygnębienia, budzenia w sobie odrazy do tego co ziemskie. U podstaw wielkopostnej drogi nawrócenia leży prawdziwa radość, radość paschalna, która może wydawać się trudną radością, bez wątpienia trzeba nam się jej stale uczyć, ale to właśnie ona nadaje prawdziwy sens ludzkiemu życiu (Lośp, nr 6). Ostatecznym celem Wielkiego Postu nie jest „doskonalenie się” człowieka, wyrabianie w sobie cnót, tak, by móc stojąc przed Bogiem powołać się na swoje „osiągnięcia”, ale zanurzenie się w Miłość objawioną na krzyżu Chrystusa. Bardzo wyraźnie podkreśla to aklamacja przed Ewangelią Środy Popielcowej: „Nawróćcie się do waszego Boga, On bowiem jest łaskawy i miłosierny” (Jl 2,13). Wszelki nasz wysiłek, praktyki ascetyczne, większa ilość czasu poświęcona na modlitwę, uczestnictwo w rekolekcjach, nabożeństwie Drogi Krzyżowej czy Gorzkich Żali, ma na celu zwrócenia naszego serca do Boga, który „JEST łaskawy i miłosierny”. Nie BYWA, nie BĘDZIE, ale właśnie JEST. Udowodniło to, gdy posłał na świat swojego Syna, który przyjął niesprawiedliwy wyrok, na krzyżu złożył swoje życie w ofierze przebłagalnej za nasze grzechy i zmartwychwstał. Nasze wielkopostne zwrócenie się ku Bogu, jest wchodzeniem w ten przeobfity dar Paschy.

Wejdźmy zatem w Wielki Post z nadzieją i odwagą, mając na horyzoncie naszych modlitw, pokuty i postanowień zwycięstwo Chrystusa nad śmiercią. Wsłuchajmy się także w słowa wielkopostnego orędzia papieża Franciszka, w którym pochyla się on nad problemem „globalizacji obojętności”[1]. Niech naszemu zwróceniu się ku Bogu towarzyszy także zwrócenie się ku braciom, tak, by wypełniły się słowa Jezusa: „To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak ja was umiłowałem” (J 15,12).

ks. Rafał Pietruczuk, Siedlce

Życie człowieka jest wędrówką. Człowiek ciągle gdzieś zmierza, stawia sobie cele do realizacji, szuka sensu dla tego co robi, szuka spełnienia czyli po prostu szuka szczęścia. Odnaleźć to może nie w rzeczach doczesnych, materialnych, ale w świecie wartości, w świecie duchowym. Serce człowieka jest strażnikiem tych wartości, jest strażnikiem życia duchowego. Pewien malarz namalował obraz i zawołał swego kilkuletniego syna, aby go zobaczył, ocenił, aby był pierwszym krytykiem artystycznym. Chłopak pobiegł szybko do pracowni ojca, która znajdowała się na poddaszu, szybko zerknął na namalowany obraz pozostający jeszcze na sztaludze i zanim ojciec zdążył przyjść do niego, wykrzyknął: „Tato, Tato, źle namalowałeś obraz. Jak mężczyzna, który puka do drzwi mieszkania wejdzie tam, skoro te drzwi nie maja klamki z zewnątrz? Jak on te drzwi otworzy?”. Ojciec zaczął tłumaczyć swemu synkowi, że namalował obraz Jezusa pukającego do drzwi ludzkiego serca. Bo ludzkie serce to takie pomieszczenie, które ma drzwi, ale z klamką tylko od wewnątrz. Od nas zależy, czy Mu te drzwi otworzymy. Od nas samych zależy komu te drzwi otworzymy.

Czytaj dalej Zaproszenie na Pielgrzymkę Prawników na Jasna Górę →